Elke ochtend staat zij daar

Elke ochtend staat zij daar, gebroken been en zenuwachtig. Ik vraag mij af waar ze naartoe wil gaan. Maar elke keer verdwijnt ze weer, zonder dat ik het zag. Zonder dat ik zag naar waar of wie haar meenam of ze hinkte of ze viel. Ik doe nochtans mijn best te blijven kijken, haar geen moment uit mijn blikveld te laten gaan. Het moet zijn dat ze in een oogwenk kan verhuizen naar daar waar ik dus nog niets van weet. Of misschien weet ik er wel alles van, maar is die kennis onbenut aangezien ik niet weet waarheen ze gaat. Ik heb haar wel ter plekke al zien dartelen, met dat gebroken been, ingepakt van enkel tot lies (haar rokje komt erover, ik kan niet werkelijk zien hoe hoog het gaat, misschien zijn ook haar bekken wel gebroken). Of dartelen is veel gezegd, het is eerder een soort hinken. Dat kan ook niet anders met zo’n blok, dat neem je niet zomaar mee. Het trekt, het sleept, vertraagt, beklaagt. Ze vraagt zich op die momenten misschien af, waarom ze deed wat ze deed waardoor haar been (of bekken) gebroken werd. Zo gebroken zijn en toch zo zenuwachtig. Dat schept verwachtingen bij mij. Waar gaat ze heen? Wie brengt haar weg? Stapt ze in of op? Wil ze? Heeft ze zin? Denkt ze dat de bus hier stopt? Elke ochtend staat zij daar, gebroken en alleen. Ik weet niet hoe en ik weet niet waar, maar ze gaat ergens heen.

BANG

ge breekt
mijn botten

ge breekt
mijn stok

ge breekt
mijn darmpkens
AH AH PIJN

kopop
slokin
slappin
wangkrab
wespin

revolver
BANG BANG
schiet
schiet

bot krak bots

gij breekt mij
ik verschiet

Mijn schaamlip

Mijn schaamlip staat dik.
Ik klom over een tribune, hoofd eerst en benen erachteraan.
In het midden kwam mijn kut terecht op een armleuning.
Knal.
Auw.
Verder spelen.
Niets aan de hand.

Mijn schaamlip staat dik.
En er komt bloed.
Er komt bloed ergens anders.
Geen zorgen.
Gewoon dik.
Het is zo dat de tang ter hoogte van mijn baarmoeder,
neen mijn baarmoeder is de tang, begint toe te nijpen.
Alles naar buiten perst.
Nijpt.

Maar dan staat ook nog mijn schaamlip dik.
En er komt bloed.
Dat is ook goed.
Nu hoort het.
Het is nog van geruststelling.
Straks is het van godverdomme waarom bestaat dit gezever?
Maar nu nog de lach.

Zelfs nu dat.
Mijn schaamlip staat dik.
Het is mei.
Net in mei staat het dik en toch is alles beter dan april.
De grillen hebben we gehad.
Het is voorbij.
Het is goed.
Morgen is vrij.
Morgen is muziek.
Morgen is schrijven.
Morgen is trouwens eigenlijk al vandaag.
Morgen is computerspelletjes spelen.
Verantwoord computerspelletjes spelen.
Genieten genieten genieten.

Hopelijk staat mijn schaamlip morgen minder dik.
Of ja, hopelijk vandaag al.
Na de nacht.
Kan hij bekoelen.
(Sorry, maar is hij mannelijk?)
(Is schaamlip mannelijk?)
Krimpt hij weer.
Staat hij weer normaal.
Niet dik.
Het is niet dat er iemand naar moet kijken.
Morgen, zelfs niet vandaag.
Dat is voor later.
Als hij maar minder dik.
Al maakt het niet veel uit.
Morgen is genieten.
Morgen is niets.
Morgen is muziek.

Ik hoop dat ik ook nog wat van dat vals filosoferen kan gaan.
Dat hoop ik echt.
Zou ik bijzonder vinden.

Ik zou niet ironisch moeten zijn, sorry.

Morgen ben ik niet ironisch!
Morgen is muziek.

Niets zijnde

Weest men blind voor mijn woorden.
Zien ze niet.
Tasten de randen af.
Hebben te raden.

Zij verdwijnen.
Donker slurpt, als ware ze lucht.

Jeuk zet zich in.
Aan mijn benen.

Schurftig wrijven ze zich,
uit angst,

de huid van de schenen.

Het bot van het bot.
Tot ze verpulverd naast elkaar blazen.

Niets zijnde, is het moeilijk

om bang te zijn.

tekst van het huilen

            misschien had ik het al eens gezegd

            dat van dat huilen

            dat het vanbinnen begint

            en dan gaat puilen

            ge loopt over als het ware

            ook als ge het niet wilt

            en het is niet als koken

            het is eerder een glinstering

            als ik twee kleine krekels zie

            dan bulkt er iets vanbinnen

            op een zachte vleiende manier

            dan loop ik over en

            ben ik de kleinste beek

            op aarde

            en wil ik zingen

            en ook zwijgen

            wat dan klinkt als stil gesnik

            enkel en alleen omdat

            die twee krekels zo zielig

            naar elkaar kijken

            en ik zie hun verdriet

            dan huil ik

            loop ik over

            ben ik een eenzaam krekellied

tekst van de heimwee

            ik mis mijn zee vol liefdesmist

            als ik in uw ogen kijk

            dan zie ik er soms een beetje van

            alsof een kiertje in uw kleurenvlies

            mijn verleden in u opent

            dan begin ik met een tranendal

            te snikken en er komt terstond

            een nieuwe zee van liefdesmist

            die ik zo heb gemist

            daarom kijk ik graag naar u

            om wat ik in u zoek

            te vinden en verslinden

            gij zijt mijn poort naar terug

            en daarom mijn geluk

            mijn excuses dat ik zo vaak

            loop te staren

            ik ben gewoon op zoek

            naar het verdwalen

            laat mij zien

            laat mij kijken

            naar uw wonderlijke plassen

            ik weet wat ik er vinden zal

            ge zult mij niet verrassen