Niets zijnde

Weest men blind voor mijn woorden.
Zien ze niet.
Tasten de randen af.
Hebben te raden.

Zij verdwijnen.
Donker slurpt, als ware ze lucht.

Jeuk zet zich in.
Aan mijn benen.

Schurftig wrijven ze zich,
uit angst,

de huid van de schenen.

Het bot van het bot.
Tot ze verpulverd naast elkaar blazen.

Niets zijnde, is het moeilijk

om bang te zijn.