moe moed
zak zakt
in mijn
bodemloze
onder mijn
doorgezakte zolen
k rijg mijn veters ni
afgefrunnikte franjes
bengelen als slappe vodjsj
aan galgen
guur touw
wilde
kwil dadde wind
alles wegraast
vanbinnenin
alle eklektrikke spanning
alle takkketakkteatiikketikkekkrrrikkekkrrrkkkrkkrkkrk
wegblaast
plaats maakt
voor ademrust
sust
zachte boterlippen
alleen maar zachte
zachter
alleen maar kind
slapend kind
Het begon sijpelend
met beenbeekjes
dan een eerste tranendal
de tocht door de sneeuwval
het vloeiende badwater als mantra
een startschot tot oerkracht
het toegeven aan de sterkste drang
werken
tot gij in mijn armen
in uw vaders armen
in uw huis
op een andere kamer
en het besef dat ge niet meer in mij
dat mijn buik weg
watervallen
het missen van vaders
of hun missen van u
watervallen
ziekenhuiseten
een taartje met uw naam op
watervallen
glazen huizen
draadjes, alarmen
watervallen
vertrekken
te lang wegblijven vanwege een man aan de kassa met een promotieblaadje en teveel kattenvoer
terugkomen
en watervallen
de belofte om nooit meer zo ver weg te gaan
samen naar huis mogen
watervallen
thuiskomen
en de kleren zien waar we samen in pasten
watervallen
en wij maar wachten
maar zo voelt het niet
het voelt als uitgerokken vel
als samengeperste longen
uren kots vermijden
losse heupen
en een onrust op de borst
maar ook als groeien
als trots dat je ’t zo goed doet
kieteling op ’t randje van heftig aan de ribben
en dan een lachsalvo
een ho ho ho
wat ga je tekeer
en dan blij zijn
omdat je beweging
is wat je aan ons kan tonen
hoe jij je voelbaar maakt aan ons
en dan zegt je vader dag
met zijn koude handen
neus
of zachte stem
en bonk je terug
wij kijken meteen
een moment vol vreugde
in elkaars ogen
onze blikken steeds voller van de buik die steeds boller
het dringt niet
nog niet
we kunnen er nog niet bij
met onze hoofden
dat jij hier straks
in onze armen zwemt
en niet meer in mijn buik
de wereld kreunt
en soms voel ik mij schuldig
dat ik koos om jou
te midden van die zucht
een plek te geven
ergens tussen waanzin
ziektes
en het verliezen van de wildernis
ik zoek naar hoe de wereldverbeteraar in mij
haar handen uit de mouwen kan steken
concreet
nu
hier
pragmatisch als die verbeteraar is
maar jij wordt zo omvangrijk
mijn bewegingsvrijheid ingeperkt
terwijl de maatregelen verlengd
ons weer een kniestoot in ons welzijn geven
ik wil jouw ontstaan delen
laten zien hoe je groeit
jouw schoppen voelbaar maken voor de wereld
uit liefde voor iedereen die we graag zien
of stevig voelbaar onder het gat
van de volgende die beslissingen over je toekomst neemt
soms voelt het
alsof ik niets heb
dan mijn woorden
en zelfs die verlies ik weleens
ik heb natuurlijk ontzettend veel
mijn buik vol
maar wat heb ik om te strijden
ik wil iets voor je verzekeren
hoe doe ik dat
hoe doen moeders dat