Hersenspinsels. 5. Linker helft, bovenste verdieping, deur 3 (deur 2 is vastgespijkerd, vanwege een traumatische ervaring, over een paar jaar zal deze deur waarschijnlijk abrupt geopend worden) Liefdesverdiep.

Ik droom vaak over u.
Vannacht was ik op reis.
Ik was op reis naar mijn eigen huis, maar ik wist dat gij er nu in woonde, ge waart alleen nog niet thuis.
Ik wist het omdat ik een grote zwarte patser wagen zag staan op wat eens onze parking was, die was van Jan.
Toen ik binnenkwam, ik was er binnengebroken omdat ik het niet langer aankon om buiten te blijven, ik moest namelijk weten waar gij mee bezig waart, toen ik dus binnen kwam zag ik mijn eigen huis.
Ik zag mijn interieur, maar ik zag niets van mijn gerief, overal stonden computers en geluidsinstallaties.
Na een tijdje kwam gij dan thuis, en ge waart verschoten dat ge mij zag, maar ge waart blij.
En toen ge dichterbij kwam, Jan stond achter u, toen zag ik dat ge veranderd waart.
Uw haar had een andere kleur en ge waart dik.
Ge waart niet zo mooi als hoe ik u ken.
Ik keek naar u en ik dacht "Waar is Anton/hij?"
Maar toch kuste ik u.

Ik was laatst echt bij u.
Ik ben blij waar ge zit, ge hebt het daar goed.
Ge waart nog altijd even knap, en ik toch kuste ik u.

Planten zijn erg aanwezig. Niet alleen hier in mijn hoofd.
Ik zet ze ook soms op mijn vensterbank, ik zet ze eigenlijk vaak op mijn vensterbank.
Dat is mijn wintertuin.
Maar troost vind ik er eigenlijk niet vaak in.
Waar vind ik troost?

Verschrikkelijk! Mijn ogen!
Dat ze dat ooit zouden meemaken
het was natuurlijk te voorzien
maar toch… een mens blijft hopen

Dat komt van hele dagen binnen te zitten
Je begint te stinken naar de gedachte om de achterdeur open te zetten
Je begint te zweten van de poging om een zomerjas uit de kast te halen maar ze toch terug de kast in moet leggen
Ik begin te wenen als ik weet dat ze komen als Russen in een troep, ik zin heb in zoetigheid, te weinig jou heb en te veel regen… maar ik begin enkel te wenen als dit gebeurt in de winter
Ik krijg spierpijn van het springen omdat ik probeer de venster open te doen, maar tijdens mijn sprong denk van 'het raam moet niet open, het is te koud' maar dan telkens ik beneden ben ik denk het moet wel open de zomer moet binnenkomen ik terug spring maar dan weer denk 'het raam moet niet open, het is te koud', en zo de hele tijd moet springen (wat wel vreemd is dat ik moet springen om mijn raam open te doen, maar daar is hoogst waarschijnlijk een veiligheidsuitleg voor van mijn moeder)
dat komt van hele dagen binnen te zitten

niets, enkel de winter die wacht tot hij de zomer niet meer kan buitenhoeken

Zoals wij liggen naast struiken in grenzeloos groene tuinen en daar dan ook beminnen
Zoals borden op de muren neerkijken op uren nachten en tijdloze minuten tot ze er gebroken bijhangen
Zoals gewone klanken toetsen tot het verschrikkelijk aangenaam word om het als van ons te beschouwen
Zo doen we dat
Liefde inboezemen, tot het er niet meer uit wil